Ağlar gezerim sâhili, sanki benimlesin
Anladım sevmeyeceksin beni sen nazlı çiçek
Artık bu solan bahçede bülbüllere yer yok
Aşkı seninle tattı, hicrânla yandı gönül
Bana yârdan vazgeç derler
Ben ağlarım, eller güler
Bende hicrân yarasından da derin bir yara var
Ben gamlı hazan, sense bahâr, dinle de vazgeç
Beni cânımdan ayırdı, âh, gönlümü yıktı temelden
Bir ateşim yanarım, külüm yok dumanım yok
Bir bahâr akşamı rastladım size
Bir gün karşılaşırsak ayrıldığımız yerde
Boğaziçi, şen gönüller yatağı
Bülbül ne gezersin Çukurova'da
Değdi saçlarıma bahar gülleri (Nazende)
Derdimi ummâna döktüm âsûmâna inledim
Dil şâd olacak diye kaç yıl avuttu felek
Dil yâresini andıracak yâre bulunmaz
Dün gece ye'sile kendimden geçtim
Ey büt-i nev edâ
Ey mehlika, ey gül beden
Gölgesinde mevsimler boyu oturduğumuz
Gönlümün şarkısını gözlerinde okurum
Gönül yarasından acı duyanlar
Gördüğümde başımı çevirdiğim gün olur (Gurur, inan ki gurur)
Gülmedi şu bahtım, gülmedi gitti
Hançer-i aşkınla ey yâr gönlüm üzre vurma hiç
Hastayım, yalnızım, seni yanımda sanıp da bahtiyâr ölmek isterim
Hastayım, yaşıyorum görünmez hayâliyle
İçimdeki özlemi uyutamıyorum yâr
İstanbul'da, Boğaziçi'nde, bir garip Orhan Veli'yim
Kapıldım gidiyorum bahtımın rügârına
Nasıl geçti habersiz o güzelim yıllarım
Ne günâh etse açılmaz iki gönlün arası
Nideyim sahn-ı çemen seyrini cânânım yok
Sazlar çalınır Çamlıca'nın bahçelerinde
Seni sevdâ çiçeğim, tâc-ı serim
Sensizliği ben seçmedim (Üzme beni)
Sevemez kimse seni, benim sevdiğim kadar
Sevmiyorum seni artık, gözlerimi geri ver
Sırma saçlı yârimin cân behşederken işvesi
Son ümidim de bitti, kuş gibi uçtu gitti
Söyleyemem derdimi kimseye, dermân olmasın diye
Tadı yok sensiz geçen ne bahârın, ne yazın
Tel tel taradım zülfünü
Ümitsiz bir aşka düştüm, ağlarım ben hâlime
Yâd eller aldı beni
Yâr saçların lüle lüle
Yıllar ne çabuk geçti o günler arasından